ผู้ประมาณตน | Expert

สัญญาณลับส่องเช้า

โลกแค่ช่วงแขนจากพื้น

หัวเราะกับตนเอง

ใครหรือ จักก้มลงทัศนา

เธอชูคอชมเมฆฟ้า

ข้างต้นผู้สูงส่ง

เรามิอาจเท่าเทียม

ชั่วระยะลมนิ่ง

ค้อมคารวะความต่าง

ทุนบุญนอบน้อม

สำเหนียกในหมากผล

ในทางสีเปลือกไม้

ร่องรอยการดิ้นรน

ความงามตะปุ่มตะป่ำ

วนซ้าย วาดเว้าแหว่ง

วนขวา แต้มกาบเผยอ

'ลำบากทำกำไรงาม'

| ทางหอม

• อัง.12.11.2556

▪︎ปรุงใหม่ ศ.25.12.2563

---

Secret signal in the morning

The world is just arm from the ground

Laugh at myself

Who will bow down to take a tour

She raised her head to admire the clouds

Above the noble

We cannot be equal

For the rest of the wind

Salute the difference

Submissive merit capital

Perceptive

In the bark color way

Traces of struggle

Knobby beauty

The left loop draws indented.

Right loop

'Difficult and profitable'

| ThangHom

• Ang. 12.11.2556

▪︎Newly cooked Fri 25.12.2020

การงานอันมั่นคง | Stable work

เมื่อเริ่มจำความได้

ข้าฯยังไม่ได้ยินคำ

"การงานอันมั่นคง"

แค่เลาะเลี้ยงควาย ตามทุ่งนา ป่าข้าว คันแท แลป่าละเมาะหัวนา

เมื่อเข้าโรงเรียน

ยังเพบิดเพลินเล่นตามประสา

แตะบอล แตะตะกร้อ ตีวอลเลย์ พอได้

เข้าห้องสมุด พอใจ

ไม่คิดอ่านความจริง "การงานอันมั่นคง"

แล้วเข้าวิทยาลัย

ยังตามหาหนังสือวรรณกรรม ชวนคิด ชวนอ่าน ชวนฝัน...

สนุกเดินในตรอกขนานทางชยางกูรในเมืองอุบล

หลังโรงแรมปทุมรัตน์ ไปร้าน "M" ข้างตลาด6 หลังโรงแรมรีเจนท์

ไม่ใฝ่รู้กลไก "การงานอันมั่นคง"

พอเรียนจบ ได้งาน ทำงาน

"เงินเดือน" ใช้จ่าย

"การงานอันมั่นคง" จ่ายเงินเดือนให้

ยังสนุกกับการงานคิด เขียน พานักเรียนอ่าน คิด แล้วเขียน...เป็นหนังสือ

มามีเมีย มีลูก มีพันธะ

"การงานอันมั่นคง" ให้เครดิตตามประสงค์

ให้มีหนี้ก้อนเท่าภูเขาพระสุเมรุ

ให้คิดอ่าน "ทำไมเราจึงตกหลุมพราง"

กี่ปีจากนี้

หนี้จึงจะลดและหมดสิ้น

เมื่อเช้านี้ เรายังต้องไปเซ็นชื่อกู้เงินเพิ่ม

กี่ปีจากนี้

ด้วยหนทางใด ในวัยทองเปลวบางๆ

เราจึงจะพบ "การงานอันมั่งคั่ง"

ทางหอม

พุธ 23.12.2563

---

When I start to remember

 I still haven't heard the word.

 "Stable work"

 Just feed the buffalo in the fields, rice forests, KHANTAENAA 

and grove of fields

 When entering school

 Young Phe twisted, enjoyed playing as it was.

 Tap the ball, touch the whisk, hit the volley.

 Entering the library is satisfied.

 Don't think to read the truth  "Stable work"

 And went to college

 Still searching for a literary book that is thought to be dreamy to read ...

 Fun walk in the alley along Chayangkun Road in Ubon City

 Behind Pathumrat Hotel, go to the "M" shop, 6 behind the market, Regent Hotel

 Not keen to know the mechanism  "Stable work"

 When I graduated, I got a job.

 "Salary" spending

 "Stable work" paid a salary

 Also enjoys working, thinking, writing, taking students to read, thinking and writing ... in books

 Mama wives have children, have bonds

 "Stable work" gives credit as desired.

 To have the same amount of debt as Mount Phra Sumen

 Think about it, "Why do we fall into a trap?"

 How many years from now

 The debt will reduce and put an end to it.

 This morning we still had to sign additional loans.

 How many years from now

 By any means in the golden age

 So we will find "wealthy works"

 ThangHom

 Wed 23.12.2020

 ---

ผู้ข้องอยู่นาน | Longtime participant

คำสารภาพของเดือนอ้าย

สะเทือนทั่วสากลธาตุ

ไม่มีดอกไม้และลมหนาว

พายุหิวกระหาย

โจมตีทุกถิ่นที่

เธอหย่อนตัวนิ่ง

ข้องกับกิ่งรักกิ่งหลง

นานเท่านาน

คำเตือนของฝุ่นดิน

ระคนห่วงใย

เพียงชั่วใบไม้พลิกไหว

'ไม่แน่! ไม่แน่!'

กลิ่นข้าวใหม่

เธอมิยอมดอมหอม

อวลไอในหวดเก่า

เธอวางทิ้งเหมือนเศษชิ้นความชัง

ต่างหมายในหมาย

ต่างเพลินผจญเพลิน

ทางหอม

จ.11.11.2556

ปรับปรุง จ.22.12.2563

---

Confession of First month
Shaken across the universal element
No flowers and cold wind
Hungry storm
Attack everywhere

She fell still.
In connection with King Rak King Long
How long

Warning of soil dust
Concerned people
Just a moment the leaves turn around
'Of course not! Not sure! '

New rice smell
She does not perfection.
Awali in an old steamer
You left it like a piece of hate

Different mean
Enjoy the fun

ThangHom
Mon 11.11.2012
Update Mon 22.12.2020

ยังอยู่ | Still at the same place

เลยเถียงนาขึ้นไป

ยังเหลือป่าหัวนาของพ่อใหญ่

ยังเหลือซุมแซงไม้กกใหญ่ๆ

ยังเหลือเห็ดหมู่งามหลังยามฝนใหม่ดอกใหญ่ๆ

ยังเหลือผลไม้หน่วยใหญ่ๆ

ยังเหลือเฟือยไม้เคียใหญ่ๆ

ยังเหลือฟืนโด้นใหญ่ๆ

ยังเหลืองูโตใหญ่ๆ

ยังเหลือหนูพุกขวยใหญ่ๆ

ยังเหลือกะปอมก่าโตใหญ่ๆ

ยังเหลือมดแดงฮังใหญ่ๆ

ยังเหลือบ่างโตใหญ่ๆ

ยังเหลือเส้นทางย่างคองใหญ่ๆ

ยังเหลือหญ้าคาให้เกี่ยวมามุงเถียงใหม่ๆ

ยังเหลือเสียงนกเป็นเพลงลำกลอนใหม่ๆ

ยังเหลือบรรยากาศดอกไม้ป่าหอมมาใหม่ๆ

เลยเถียงนาขึ้นไป

ยังเหลือแบบนี้อยู่หลายปานใด๋

ในโลกใบเก่าๆ

ในยุคออนไลน์ลอยไปไหว่ๆ

|ทางหอม

จ.21.12.2563

---

Therefore arguing the field up

The forest remains of the big father's fields

Still left with a large reed.

Still remaining beautiful village mushrooms after a big new rain

There are still large pieces of fruit left.

There is still plenty of big kea

There is still a big firewood.

There are still big snakes.

There are still big vicious rats.

There is still a big big kompom.

There are still large red ants.

There are still large marmots left.

There is still a big Kong grill path left.

There is still a new crop of grass to come and argue

Still, the bird's voice is still a new poem

There are still new fragrant wild flowers atmosphere.

Therefore arguing the field up

There are still many things like this.

In the old world

In the online age, floating away.

ThangHom

Mon 21.12.2020

|Translate by translate.google.com|

จำจื่อ | Remember

คราวยังน้อย

หัวใจดวงหนึ่ง

บานแบ่งดั่งพั้วดอกสะหมั่ง

หอมปานกะยอมเดือนสาม

ใสคือน้ำค้างอยู่ใบหญ้าเคียแดงเลื้อยเกาะก่ายตอเฟียง บ่อนนั่น

จำจื่อคำผญา

"เฮือคาแก้ง เกวียนเห็นให้เกวียนแก่

บัดเทื่อฮอดแม่น้ำ เฮือสิได้แก่เกวียน"

"กากินปลิงไปคาคอแฮ่ง เฮือคาแก้งไปล่มเคิ่งวัง"

จำจื่อ

เถียงนา

   พักเซาเนาหยั้ง

คันแทนา

  เลาะลัดเลี้ยง เล่น ลำร้อง

แจนา

  ปลาข่อน หอมผักกะแยง

ป่าหัวนา

  เห็ดขอน เห็ดหนา เห็ดไค เห็ดน้ำหมาก ผักติ้ว เคยเก็บ

โพนตีนป่ากะยอม หมากเล็บแมว ลอมคอม เคียหมากอีโก่ย ส้มลม

  ปลูกผักบั่วเขียวงามมีดอก ลมหนาวสะท้าน

จำจื่อ

โลกของธรรมชาติวาดแต้ม แต่งใจ

โลกที่บ่มีคน!

|ทางหอม

ศ.18.12.2563

"เพิ่มเข้า ตัดออก" ในนวนิยาย | #3 คิดเขียนนวนิยาย กับ ทางหอม บทเรียนจาก 'ข่อหล่อเพื่อนกัน'

หลังจากเราแต่งนวนิยายกันแล้ว อาจจบ 1 บท หลายบท หรือจบทุกบทครบเป็นเรื่องตามที่วางแผนไว้แล้ว ก็ควรทิ้งไว้สักหน่อย อาจสอง-สามวัน หรืออาจเป็นสัปดาห์ ก็ดี จากนั้น ก็ได้เวลากลับมาอ่านผลงานของตนอีกครั้งนะครับ อ่านเพื่อ ปรับปรุง แก้ไข พัฒนาต้นฉบับนวนิยาย ให้สมบูรณ์นั่นเอง

ขั้นตอนนี้ อาจเรียกง่ายๆ ว่า "เพิ่มเข้า ตัดออก" ครับ เป็นหลักการทั่วไปของการทำงานศิลปะ ที่ทางหอมได้ยินได้ฟังมา

ตอนผมเขียน ข่อหล่อเพื่อนกัน นั้น หลังตะลุยเขียนจบทั้ง 10 บท จำไม่ผิด บางบทเขียนจบแล้วอ่านแก้ไขเลย หลายบททิ้งไว้หลายวัน ค่อยอ่านแล้วแก้ไข

การแก้ไข ข่อหล่อเพื่อนกัน ผมเน้นดูความถูกต้องของข้อมูลชุดเกี่ยวกับสาระของหนังสือดีที่เยาวชนควรได้รู้จัก เผื่อได้มีโอกาสขวนขวายมาอ่านกัน โดยตรวจสอบชื่อนวนิยาย ชื่อผู้แต่ง ชื่อผู้แปลของหนังสือทั้ง 10 เล่ม ที่นำมาแทรกในเนื้อหาแต่ละบทๆ ละเล่ม

ทีนี้ มาดูเนื้อหาที่ผมเพิ่มเข้าไปกัน  ผมเพิ่มเนื้อหา 2 อย่าง หนึ่ง ตรงที่พรรณนาฉากให้สมจริง เพิ่มคำเข้าไป ให้ใกล้เคียงกับที่จินตนาการไว้ ให้ได้มากที่สุด ขยายประโยคด้วยความเปรียบให้ผู้อ่านจินตนาการตามได้  บางแห่งเพิ่มเป็นย่อหน้าก็มี และสอง ตรงที่บรรยายตัวละคร เพิ่มคำ เพิ่มวลี บางแห่งก็เพิ่มเป็นประโยคเลยทีเดียว เพราะต้องการให้ตัวละครมีมิติ มีมุมกว้าง มีส่วนลึก มีบุคลิก มีเอกลักษณ์ สื่อถึงตัวตนเฉพาะให้ตัวละครมีที่มา มีพื้นปูมความคิดอ่านด้วย

ส่วนเนื้อหาที่ตัดออก ไม่มีเป็นชุดเนื้อหา เหมือนที่เพิ่มเข้าครับ เพราะ ข่อหล่อเพื่อนกัน แต่งเป็นบทสั้นๆ แต่จะว่าไม่มีเลยก็ไม่เชิง การตัดคำที่ไม่ทำงานหรือไม่ตรงตามที่คิดออกจากประโยคนั้น ๆ อาจเป็นส่วนสำคัญสำหรับการพัฒนาต้นฉบับข่อหล่อเพื่อนกัน

ผมว่านะ ผู้อ่านลองกลับไปอ่านดูอีกที ว่าใช่ ไม่ใช่ 55

นี่เป็นเพียงตัวอย่าง การเพิ่มเข้า การตัดออก ในการแต่งนวนิยาย อันเป็นบทเรียนจาก ข่อหล่อเพื่อนกัน ที่ ทางหอม อยากบอกต่อ

เป็นไงบ้างครับ  ลงมือเขียนนวนิยายกันไปถึงไหนแล้ว  เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ

ไว้พบกันในโพสต์หน้าครับ บ๊าย...

ที่ตั้ง | The location

เด็กน้อยเลี้ยงควาย

คิดในทุ่งแบบง่ายๆ

มีเวลา ร้องลำฉ่ำหู

มีเวลา ไหว้เสียงสายลมพัดใบสะแบง

มีเวลา บูชาเสียงนกนาร่ายลำนำนิราศ

มีเวลา คารวะแสงเช้าต้องเม็ดน้ำค้างบนใบหญ้า

มีเวลา หัวเราะดังๆ

มีเวลา ยิ้มแก้มปริ

มีเวลา ร้องให้โฮเป็นเพลงยาว

แต่ ไม่เคยเหงา ไม่มีท้อ

กี่ปี กี่ทศวรรษ

ไม่รู้จักโรคซึมเศร้า

ไม่รู้ว่าทำไมคนเราต้องฆ่าตัวตาย

ไม่รู้จักการโกรธ เกลียดชัง สาปแช่ง ทำลายล้าง

ไม่รู้จักการโกงกินและหมกเม็ด

ไม่รู้จักการดูถูก ตำหนิ ด่าว่าแต่คนอื่น

ไม่รู้จักแผนการยึดครอง กักขัง เข่นฆ่า

ไม่รู้จักยุทธการกดทับ เหยียบย่ำ บดขยี้อย่างแสบสันสามานย์

ไม่รู้จักการพูดเอาแต่ดีแต่เด่น ส่วนการกระทำ เอาแต่เลวแต่ทรามแต่ทรุด

ไม่รู้จักการประจบเลียจนลิ้นยาวกว่าขบวนรถไฟดีเซลรางใกล้ปลดระวาง

ไม่รู้จักตำแหน่งแห่งที่ ค่าต๋ง ค่าส่วย ค่าหัวคิว ค่าคุ้มครอง...

ไม่รู้จักการใช้อำนาจบาตรใหญ่เบ่งอ้างอำพรางร่างซาตานพันธุ์อมตะ

ไม่รู้จักการหลอกหลอนโฆษณาชวนเชื่อสี่ซ้าห้าเวลา ต่อวัน ต่อชั่วโมง ต่อนาที

ไม่รู้จักการให้ร้ายบ่ายเบน เกณฑ์คนเป็นโล่ อำใครเล่น แบบกลวงปนกะลา

ไม่รู้จักหน้าไหว้เป็นพิธี หลังหลอกเป็นการเป็นงาน

ไม่รู้จักหน้าเนื้อโลดแล่นยิ่งละครรัก ใจเสือดุจตำนานมีชีวิตตรงหน้าสาธารณะ

ไม่รู้จักจัดฉากสร้างอีเว้นต์การกุศลบ่ายบังเบื้องหลังอำมหิตผิดมนุษย์

ไม่รู้จักการเฉยเมยต่อเคราะห์กรรมผู้คนรอบข้าง

ไม่รู้จักวิธีการตระบัดสัตย์ง่ายๆ ธรรมดาๆ เช้าเย็น

เด็กนอนบนหลังควายยามเย็น

ชมทุ่งสีข้าวสุกเหลืองอร่าม

ชื่นในทุ่งข้าวเขียวคำรบสองด้วยลูกข้าวขึ้นขจี

ณ ที่ตั้ง

กลางทุ่งรักทุ่งฝันนิรันดร์นั้น

|ทางหอม

พุธ.16.12.2563