แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ ชีวิตและโลก แสดงบทความทั้งหมด
แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ ชีวิตและโลก แสดงบทความทั้งหมด

วันจันทร์ที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2566

อย่าคิดเออออไปเอง


ธรรมดาความรู้สึก
เหมือนสายลมยามเช้า ๆ
พัดมาแล้วก็พัดเลยไป
แม้นจะเย็นสบายชวนชื่น
แม้นจะผ่อนคลายชวนเคลิ้ม
แต่ล้วน มิคงอยู่ยืนนาน

ธรรมดาความคิดฝัน
คล้ายสายลมยามเช้านั่น
คิดได้ฝ่ายเดียว
คิดดื่มด่ำฝ่ายเดียว
คิดเฟื่องฟูฟ่องคนเดียว
คิดวาดเป็นเรื่องเป็นราวลำพัง
คิดล่องไหลเป็นคุ้งเป็นแควเป็นธารกระแสสุดเกษมโดดเดี่ยว

มิอาจล่วงรู้ได้เลย
ว่าใครที่เราคิดฝันรำพันถึง
เขาจักคิดเฉกเช่นเราไหม
เขาจักคิดตามแนวแววหวานซ่านซึ้งกึ่งกำซาบอาบใจในลึกล้ำเหลือ
หรือว่า เขาจักคิดเป็นอื่น เป็นไกล เป็นไปตรงกันข้าม!

เช้าวันใหม่แวะมากระซิบ 
อีกเช้าแล้ว ใจข้าฯเอ๋ย
สายลมเช้า ๆ ร่ำรำเพยคลอเคลียยอดใบหญ้าบาง ๆ
แวววาวผ่องละอองก่องเก็จเพชรน้ำค้าง
ชั่วครู่คราวก็พลันล่องหนหายหน้า
ปล่อยให้โลกยามสายนิ่งงัน
ขณะมหึมาเมฆดำคล้ำทะมึนยืนสบถบดบังแสงตะวัน.

---
ทางหอม
จ. 27.02.2023/2566

วันศุกร์ที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2566

โพล้เพล้ แมวลูกที่รัก มาให้รักแล้วจากไปก่อนวันวัยอันควร

โพล้เพล้ แมวน่ารัก
โพล้เพล้ ลูกแมวชื่อที่รัก
เธอเติบโตหลังจากแม่ตาย
แม่กินอาหารผสมยาพิษที่ตลาด
เดินโซเซมาบ้าน
น้ำลายฟูมปาก ล้มนอน...
แม่ พ่อ พี่ ๆ พยายามช่วย ให้กินไข่ดิบ...
แต่ตัวเริ่มแข็ง คอแข็ง กลินอะไรไม่ได้
แล้วก็ลงนอนสิ้นใจ

โพล้เพล้ล่ะ
ตาบอกเห็นนอนทั้งวัน
น้ำลายไหล ขี้ไหล
ตัวแข็งแล้ว
ก่อนที่พ่อ แม่ พี่ ๆ จะกล้บมาถึง
เย็นนี้ เป็นเย็นแห่งความเศร้าและการสูญเสีย

โอ...ชีวิต
ที่รัก แมวผู้แม่ ผู้มาให้รัก พลันจากไป
โพล้เพล้ แมวผู้ลูก มาพลันจากไปอีก

เหลือน้อง จันทร์แรม
และหลาน ๆ ๓ ตัว ลูกจันทร์แรม
อนธกาล หรือ กานต์ ๆ แมวตัวผู้สีดำปลายมือเท้าสีขาว ท้องขาว อกขาว
อรุโณทัย หรือ ไท ๆ แมวตัวผู้วิเชียรมาศ สีขาว หางเทา
และ ราตรี หรือ ตีตี้  แมวตัวเมียสีดำเหมือนแม่
โพล้เพล้ผู้ป้ามาจากลาหลาน ๆ ไปเสียแล้ว
จากน้องไปไม่หวนกลับแล้ว




ในนามความรักและอาลัย
ขอให้โล้เพล้ไปดี
ไปสู่สุขคติเดอหล่าเอย

โชคดีที่เราได้เกิดมาได้ใช้ชีวิตร่วมกัน
แม้วันเวลาเพียงสอง-สามปีเอง
แต่มีหลายเรื่องราวที่โพล้เพล้ได้เขียนไว้งามมื่งในความทรงจำ

เราจะไม่ลืมเจ้าเดอ
รักและอาลัยยิ่ง
โพล้เพล้ แมวที่รักของบ้านเรา 
ป้าแมวที่น่ารักของหลาน

-----
ทางหอม
ศ.3 มีนาคม 2566"














วันเสาร์ที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2566

วัยกับใจ ใครว่าไม่ต่าง

"วัยมีส่วนทำให้คนเราคิดเกี่ยวกับบางสิ่ง ต่างไปจากเดิม"

คำพูดข้างต้น อาจใช้ไม่ได้กับคนที่ยังอ่อนวัย
คำพูดข้างต้น อาจดูเหมือนจงใจพูดให้ขัดแย้งเพื่อดึงดูดความสนใจ
แต่เปล่าเลย ถึงวัยนี้ ถึงตอนนี้ บอกได้เลยว่า มันเกิดขึ้นจริง ๆ กับตัวเอง
ไม่ได้เสแสร้งแกล้งว่า ไม่ได้ดราม่าอะไรแต่อย่างใด


เรื่องที่คิดต่างไปเรื่องแรก ที่อยากเล่าไว้
ก็คือเรื่องแรงดึงดูดใจจากเพศตรงข้าม
เมื่อก่อน ที่ได้เห็นผู้หญิง หญิงสาว...
รู้สึกว่าสนใจ อยากมอง อยากสำรวจ...
รู้สึกว่าเห็นแล้ว สวย งาม ชุ่มชื่นหัวใจ


ยิ่งพบหญิงสาวที่ถูกใจ ถูกจริตกัน 
รู้สึกว่า หากเราได้อยู่ใกล้ชิด ได้พูดคุย คงจะดี
นึกวาดฝันไปไกล... ไปในทางรื่นรมย์ เข้าทำนองเพ้อฝัน
แม้จะรู้สึกตัวว่า เป็นความฝัน 
แต่ใจเราก็ยังยอมให้ความฝันนั้นมันเดินทาง
เดินทางไปกับหญิงสาวที่ตนเลือก 
ที่ตนยิ้มหัว อิ่มอกอิ่มใจ แม้แค่ยามคิดถึง 
ยามคิดห่วงหาอาทรเพียงลำพัง
เธอคนนั้นจะรู้หรือไม่ เธอคนนั้นจะคิดอย่างไร ไม่ได้ใส่ใจเลย
ขอให้มีเธอในความคิดถึง ในความฝันทั้งกลางวันกลางคืน


ความรู้สึกดีใจ ชื่นใจ เกิดขึ้นเสมอ แม้เจอคนที่คล้าย ๆ เธอคนนั้น
อดกระอิ่มยิ้มย่อง หัวใจพองไม่ได้ เพียงแค่เธอหันมาสบตา
เพียงแค่เธอหันมายิ้มน้อย ๆ 
เพียแค่เธอเอ่ยวาจาทักถามสักหน่อย
เพียงแค่เธอ...


และยามที่หัวใจเบิกบาน มองหญิงสาวคนอื่น ๆ
สั่งใจ สอนใจ ไม่อาจให้ใครมาแทนที่เธอได้ 
แต่ก็อดชื่นชมความงาม ความน่ารักของหญิงสาวคนอื่นไม่ได้อยู่ดี
เป็นการมองแบบที่ผีเสื้อชมดอกไม้หรือไม่ ก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะไม่เคยเป็นผีเสื้อ


แต่ที่แน่ ๆ ห้วงเวลาชีวิตที่ผ่านมา ก็เป็นเช่นนี้
"มองผู้หญิงแล้วมีความสุข ปรุงปรนเปรอตนเองไปได้ไม่รู้เบื่อ"


กลับกันเหลือเกินกับใจในวัยของวันนี้
คงไม่ว่ากันนะ คุณผู้อ่าน
นี่ไม่ได้อวดเก่ง อวดว่าตนเข้าถึงความจริงจนปลง วาง ปล่อยราคะได้ดอก
แต่ขณะช่วงเวลานี้ วันนี้ สัปดาห์ที่ผ่านมา เดือนที่ผ่านมา
รู้สึกว่า ผู้หญิง หญิงสาว... ก็เป็นสัตว์โลกธรรมดา ๆ
ผ่านสายตา ผ่านมุมมองแล้วก็ผ่านไป
จิตใจไม่มีสิ่งใดเกี่ยวกับเธอ ๆ ติดค้างอยู่


แต่นั่นแหละ วัฏฏะ กงเกวียนวงเวียนความคิดอ่าน
มันคงเล่นตลก ไม่แน่ดอก พรุ่งนี้ มะรืนนี้...
ความรู้สึกดีงามหวามไหวเมื่อได้ยลสตรีเพศ
อาจกลับมาสู่หัวใจผู้เขียน
และมันอาจมาแบบถาโถม 
จู่โจมจนหัวใจในวัยวันข้างหน้านั้น
ยอมศิโรราบหมอบคลาน
ไปอยู่แทบเท้าสายตาชะม้อยชะม้ายของเธอ 
ยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา
อันนี้ก็ไม่อาจคาดเดา หรือพยากรณ์ล่วงหน้าได้.



วันอังคารที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565

เรื่องแต่งควรช่วยคนเราให้รื่นรมย์

 ผมไปพูดกับวัยรุ่นเรื่องการพัฒนาเรื่องสั้น-นิยายมา

มีนักเรียนวิจารณ์เรื่องสั้นเรื่องหนึ่งอย่างหัวเสีย

เขาว่า เนื้อหาสาระในเรื่องนั้นมันไม่ถูกต้อง เขารับมันไม่ได้


อารมณ์โกรธที่เขาแสดงออกผ่านเสียงพูดและกริยาท่าทางเอาจริงเอาจังอย่างนั้น

ก็พอจะอ่านสีหน้าที่อยู้ใต้หน้ากากอนามัยนั้นได้


เรื่องนี้มันติดในหัวผมมาหลายวัน

กลัวเหลือเกินว่า "เรื่องแต่ง" จะไปทำร้ายใครแบบนั้น


ผมให้เขามาหน้าชั้นเรียน  ปล่อยให้เขาพูดจนพอใจ โดยไม่ขัด 

แล้วให้ผู้แต่งเรื่องสั้นได้พูดบ้าง นักเขียนก็ยอมรับว่าข้อมูลที่บรรยายเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า

ในย่อหน้าที่คนอ่านพูดถึงมันไม่ครบถ้วนจริง ๆ เขายอมรับ และเขาได้แย้งด้วยว่า 

ย่อหน้าดังกล่าวมันเป็นแค่ เป็นแค่ความคิดเห็นของตัวละครตัวหนึ่งที่เป็นเด็กนักเรียน 

มันก็ย่อมสมเหตุสมผลที่มันไม่สมบูรณ์ (เหมือนตัวละครที่เป็นจิตแพทย์ หรือนักจิตบำบัด 

-อันนี้ผมว่าเสริมในใจ)


หลังจากทั้งสองพูดแล้ว ผมก็ได้ย้ำว่า เรื่องสั้นคือเรื่องแต่งนะ 

คนอ่านไม่ควรจริงจังกับมันจนเกินไป


แล้วผมจึงบอกว่า ผมชอบโครงเรื่องที่เรียบง่ายของเรื่องมากกว่าสาระข้อมูลของโรค

เรื่งราวชีวิตนักเรียนช่วงรอแม่มารับ กลับบ้าน ทานข้าว เข้าห้องนอน...


แม้ผ่านมาหลายวัน ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกเป็นห่วงวัยรุ่นชายคนนั้น 

แต่คิดว่า เมื่อเวลาผ่านไปเขาคงคิดได้ว่า 

"เรื่องแต่งควรทำให้คนเรารื่นรมย์ เข้าใจชีวิตในทางสร้างสรรค์ มากกว่าเคืองขุ่นขัดข้อง"





วันจันทร์ที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565

งานลอยกระทง งานรำลึกถึงสิ่งใด

ลอยกระทง ชวนคิด

หมายว่า ให้เรารำลึกถึงคูณค่าของน้ำ
คุณค่าแหล่งแม่น้ำ ลำคลอง ห้วยหนอง บึงบาง

คุณค่าน้ำ แหล่งกำเนิดและรักษาชีวิต
คุณค่าแหล่งน้ำ แหล่งอาหาร แหล่งหล่อเลี้ยงชีวา

ไม่มีน้ำ ไม่มีแหล่งน้ำ
มีชีวิตคนในโลกได้ไหมเล่า

หากแต่งานรื่นเริงรื่นรมย์
ให้เวลา ให้รำลึก
ถึงคุณค่าอภิมหาศาลของน้ำและแหล่งน้ำ
หรือว่า เลือนรางเต็มที

ลอยกระทงส่งยิ้ม
ขอบพระคุณน้ำและแหล่งน้ำ





วันอาทิตย์ที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2565

ยามยอมย้ายที่ ยามนี้ไม่มีใครหลีกเว้น

ใครบ้างเล่า
ติดที่ติดทางติดร่างติดเรือน

หากยังอยู่ดี
หากยังมีแรง
หากยังยิ้มสวย
หากยังหัวเราะใส
หากยังสนทนาละไม
หากยังพอแบ่งปันน้อยใหญ่
หากยังไปมาว่องไว
หากยังเป็นที่พึ่งที่หวังได้
หากยังกินอิ่มนอนอุ่นตื่นเช้าใหม่ ๆ
หากยังเดินทางได้ใกล้ไกล
กลับมาดึกดื่นยังตื่นเช้าไหว
หากยังไม่ต้องใช้ใครพยุงยามย่างย้าย
หากยังไม่ต้องไปโรงพยาบาลบ่อย ๆ นาน ๆ
หากยังไม่นอนติดเตียงจนเกินรำคาญ
หากยังไม่หูดับตาดับ
ใครบ้างเล่าจะยอมย้ายที่
ใครบ้างเล่าจะยอมย้ายร่าง!

-----
ทางหอม
23.07.2565/2022
ฌาปนสถานวัดบ้านเหล่าโป่ ต.ทุ่งมน อ.คำเขื่อนแก้ว จ.ยโสธร
งานคุณพ่อสัมฤทธิ์ สีหนารถ








วันอาทิตย์ที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2565

ฟ้าหม่น

ดินหม่นแห้ง
กอหญ้าหม่นหมอง
ท่งนาหม่นแดง
ต้นไม้หม่นเศร้า
ชาวนาหม่นเหงา
ชาวไร่หม่นหวัง
ชาวสวนหม่นฝัน
ชาวห้วยหม่นหม่น
ชาวบึงหม่นใจ
ชาวหนองหม่นอก
ชาวบ้านหม่นจิต
ชาวท่งหม่นท้อ
ชาวแหหม่นหัว
ชาวเบ็ดหม่นคันแทนา
ชาวมองหม่นน้ำ
ชาวรถไถหม่นขี้ไถ
ชาวรถกระบะหม่นเบื่อ
ชาวมอไซต์หม่นทรวง
ชาวจักรยานหม่นยิ้ม
...
ฟ้าจึงหม่น
ฟ้าร่ำไห้
แม้ในหน้าจักรวาลดิจิตอล
จักรวาลต่อจักรวาล
สุดสายแกแลคซีออนไลน์

เขียดจะนาปลอบใจฟ้า
อย่าโศกาเลยเจ้า
อึ่งบักยางค่อยทยอยคำกำลังใจ

---
ทางหอม
---










วันพฤหัสบดีที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2565

ซ่านทรวงใน




ในอกอึงคะนึง
ระหว่างความผิดบาป
กลางซอกหลืบความเศร้า
ไย...มิอาจลบเลือนเล่า

ความสุขแห่งความคิดถึง
แม้เพียงปลายก้อย
ของคำโพสต์แสนสั้น
อันอาจเทียมเท่าตึกระฟ้า
มหาภูผาตระหง่าน

หากซ่อนไว้
ลึกสุด
แผ่เผยเพียงแผ่ว
ในบทเพลงของหัวใจ
รำพันทุกวินาที
ขณะลมหายใจ
เฮือกสุดท้าย

โอ...
อันความซ่านทรวงใน
มิอาจเอ่ยคำ.

วันจันทร์ที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2564

เกิดบนตาย

ในนามไทรทราม
เกิดบนต้นไม้ใหญ่สมบูรณ์
ค่อยๆ เติบโตจากผู้ให้
สูบกิน สูบกิน
เติบใหญ่
หยั่งรากทิ่มแทงแทนที่
เติบใหญ่
ดื่มเลือดผู้เผื่อแผ่เกื้อกูล
มิเคยเฉลียวในเมตตา
มิเคยให้ค่าผู้เลี้ยงดู
มิเคยคิดแม้เศษเสี้ยวธุลีฝุ่น
ใครให้ชีวิต
ใครให้โอกาส
ใครให้มีอำนาจมหาศาล
ใครให้ได้สำแดงฤทธิ์บ้าแห่งตน
เติบใหญ่มิยอมหยุด
ทำลายทุกอณูเพื่อตนของตนถ่ายเดียว
ทำลายทุกส่วนที่รากหยั่งขยาย
ที่ตัวต้องการ
ที่ตัวโลภปรารถนา

จึงได้ชื่อ
"นักฆ่าเลือดเย็น"
แม้นกหนูกระรอกกระแต
ยังเมินผลบิดเบี้ยวสีดำทะมึน
แม้จะย้อมด้วยน้ำตาลสีสด
แม้จะใช้นางกวักผู้เป็นทาสสักแสนล้านป่าวร้องร่ำเชื้อเชิญ
สัตว์น้อยใหญ่ก็มิหันแล
ไม่นานดอก ไม่นาน
เมื่อต้นไม้ใหญ่ผู้ให้ชีวิตตายสนิท
เมื่อมีต้นลูกของเธอเกิดบนร่างเธอ
เธอจะค่อยๆ ตายทีละนิดๆ
มิแตกต่างจากที่เธอเคยสนุกกระทำ
มินานนักดอก
มินาน

|||ทางหอม
2 ส.ค. 2021/2564

วันจันทร์ที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2564

เมื่อยม้อย


⊙เมื่อยม้อย
|ทางหอม |

เมื่อยนำลมนำแล้ง
เมื่อยนำฟ้านำฝน
เมื่อยนำไม้บ่มีใบป่ง
เมื่ยนำถงบ่มีเงิน
เมื่อยนำคนเป็นหุ่น
เมื่อยนำทางมีแต่โสก
เมื่อยนำโจกบ่มีน้ำ
เมื่อยนำคำบ่มีแก่น
เมื่อยนำแค้นจุกอั่งคาคอ
ในวันคืนเงี่ยงค้อย
แสงเศร้าเก่าคลี่ม่านฝน
บังคีไฟฮ่างเถียงนาน้อย

||| 





















วันเสาร์ที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2564

นิยายฮัก


นิยายรัก

แรกพบเหมือนรู้จักกันมาเป็นพันปี
ดำดิ่งในรำลึก
ยิ่งนานวันยิ่งผูกฝั้น
ใจคิดถึงกอดก่าย

วันนี้ วัยล่วงคล้อย
คือยามบ่ายหลังฝนซา
ของหัวใจดวงน้อยหลายแสนร้อยบาดแผล...

||ทางหอม|
























วันศุกร์ที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2564

บ่มีมากมาย


คีงบางพร้อมลมหายใจ
แม่พ่อพร้อมพี่น้อง
นาข้าวและไร่หอม
เสียงลำและเพลงทุ่ง
รักร้างและผะหยาคิดฮอด

บ่มีมากมาย ดอกเดนางเอย

||ทางหอม|


🌜เชิญแวะไปชมแบบคลิปวีดิโอ .MP4
YouTube/บ่าวทิยางชุมน้อยเดอ 🌝



🌜ชวนแวะไปทัศนาแบบ.MP3
Blockdit/ทางหอม 🌝














วันศุกร์ที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2564

ความสูน


อยากบ่ได้กิน
ง่วงบ่ได้นอน
มีขาบ่ได้ย่าง
มีช่างบ่ได้สร้างแปลง
มีแสงเสียเปล่าบ่มีแนวตาก

นับหนึ่งถึงล้าน
ความคึดหายบ่
ความสูนหายหรือใด?

||ทางหอม|
18.06.2021




































วันศุกร์ที่ 11 มิถุนายน พ.ศ. 2564

ประจำรัก

ลงใจทุกก้าว
ทุกขณะยิ้มข้างเตา
ทุกขณะคิดข้างหม้อ
ทุกขณะฝันข้างหวด
ทุกขณะ...

ลงใจทุกกาละ
ยามตื่นมองฝนนอกชายคา
ยามชื่นฉ่ำน้ำในหนองในนา

แม้เจ็บปวดขาแข้งแขนเอว
โรคภัยมาเยือน
ยังมีขาประจำ

รักตนมากขึ้นตามอายุ
รักเธอจริงขึ้นตามอายุ
รักคุณแท้ขึ้นตามอายุ
รักงานง่ายขึ้นตามอายุ
รักรักประจำรัก
ประทับลงกลางใจดวงน้อย!

||ทางหอม|

วันพฤหัสบดีที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2564

นิ่งไม่เงียบ

ลมฝนพัดเม็ดฝน
ปะทะสังกะสีหลังคา
ดัง...

ลมหายใจพัดเส้นขนในรูจมูก
เข้าก็พัด ออกก็พัด
ไม่นิ่งแต่เงียบ

ลมความหลังพัดหัวใจรู้สึก
นิ่งฟัง นิ่งฟัง
ไร้สรรพสำนียง.

| ทางหอม





วันอังคารที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2564

บุรแลบาป

ในค่ำมีแสงเช้า
ในมืดมีขาวนวล
เพียงแต่เราไม่เห็น

ชีวิตเหมือนยามเที่ยง
มีเช้า สาย ผ่านพ้น
รอบ่าย ค่ำแลง...

ซิง-ตราชั่ง
วัดบาป-บุร
ในคำใครกลางใจเฮา

กาแฟรสคล้ายน้ำต้มเมล็ดขาม
แต่คำจาแลรอยยิ้มคนเสิร์ฟเป็นบุญ

|ทางหอม

วันอังคารที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2564

สวนน้อยน้อย


นั่งในเถียง
เมฆหม่นงาม ฝนตก 
รินย้อยชายคาสังกะสี

มวลหมู่ผักนางอางหญ้า
ยิ้มรับฝน
ร่ายรำใบ กิ่ง ก้าน

หมู่กกไม้ผล
โยกพุ่มใบหวัง
บ้างผลิดอก บ้างอวดผล

ที่ใดไหนเล่า
ให้โลกตระการเท่า

ทางหอม | สวนน้อยน้อย

วันเสาร์ที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2564

จังหวะหัวใจนั่น

เสียงจาต้าน
เหมือนหมอลำเพลินฟ้อนแอ่น
ก่อนเข้าเรื่อง
ลำโศกโศกา
สะอื้นร่ำ

จารโตลาวเดิมดา
คล้ายจกหัวใจออกมาล้าง
เบิ่งฮอยบุบ แป้ว แผล ตรงเลือดอาบ

ย่าวผะหยา
ในคองห้วยครกลงมูน
หาจกดินพื้นโยน
เห็นปลาหลดดิ้น
ยามลมหนาวต้องฮวงเข่า
บายบักขามหวานกินสวย

เล่าตามลาย ตอน เบอร์ไม่ได้เมม

เป็นคล้ายผมไหม? ผู้อ่านทุกท่าน เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ได้เมมชื่อ จะไม่ค่อยรับนะ เหตุผลของผมคือ กลัวเป็นเบอร์นักขาย ขายโปรโมชั่นโทรศัพท์ ขายประกั...