แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ วรรณวนา แสดงบทความทั้งหมด
แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ วรรณวนา แสดงบทความทั้งหมด

วันอังคารที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565

เรื่องแต่งควรช่วยคนเราให้รื่นรมย์

 ผมไปพูดกับวัยรุ่นเรื่องการพัฒนาเรื่องสั้น-นิยายมา

มีนักเรียนวิจารณ์เรื่องสั้นเรื่องหนึ่งอย่างหัวเสีย

เขาว่า เนื้อหาสาระในเรื่องนั้นมันไม่ถูกต้อง เขารับมันไม่ได้


อารมณ์โกรธที่เขาแสดงออกผ่านเสียงพูดและกริยาท่าทางเอาจริงเอาจังอย่างนั้น

ก็พอจะอ่านสีหน้าที่อยู้ใต้หน้ากากอนามัยนั้นได้


เรื่องนี้มันติดในหัวผมมาหลายวัน

กลัวเหลือเกินว่า "เรื่องแต่ง" จะไปทำร้ายใครแบบนั้น


ผมให้เขามาหน้าชั้นเรียน  ปล่อยให้เขาพูดจนพอใจ โดยไม่ขัด 

แล้วให้ผู้แต่งเรื่องสั้นได้พูดบ้าง นักเขียนก็ยอมรับว่าข้อมูลที่บรรยายเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า

ในย่อหน้าที่คนอ่านพูดถึงมันไม่ครบถ้วนจริง ๆ เขายอมรับ และเขาได้แย้งด้วยว่า 

ย่อหน้าดังกล่าวมันเป็นแค่ เป็นแค่ความคิดเห็นของตัวละครตัวหนึ่งที่เป็นเด็กนักเรียน 

มันก็ย่อมสมเหตุสมผลที่มันไม่สมบูรณ์ (เหมือนตัวละครที่เป็นจิตแพทย์ หรือนักจิตบำบัด 

-อันนี้ผมว่าเสริมในใจ)


หลังจากทั้งสองพูดแล้ว ผมก็ได้ย้ำว่า เรื่องสั้นคือเรื่องแต่งนะ 

คนอ่านไม่ควรจริงจังกับมันจนเกินไป


แล้วผมจึงบอกว่า ผมชอบโครงเรื่องที่เรียบง่ายของเรื่องมากกว่าสาระข้อมูลของโรค

เรื่งราวชีวิตนักเรียนช่วงรอแม่มารับ กลับบ้าน ทานข้าว เข้าห้องนอน...


แม้ผ่านมาหลายวัน ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกเป็นห่วงวัยรุ่นชายคนนั้น 

แต่คิดว่า เมื่อเวลาผ่านไปเขาคงคิดได้ว่า 

"เรื่องแต่งควรทำให้คนเรารื่นรมย์ เข้าใจชีวิตในทางสร้างสรรค์ มากกว่าเคืองขุ่นขัดข้อง"





วันจันทร์ที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2564

หวนรู้


ลมต้องใบยางมีเสียง
คุณเข้าวัดป่าโดยบังเอิญ
เดินมาหยุดนิ่งสดับ
เหมือนเพลงคลาสสิคมหากาพย์แห่งมหากวี
ทยอยบรรเลงเป็นระลอกคลื่น
แผ่วเบาบางขณะ
โหมกระพือกระหน่ำแทรกเป็นระยะ
แล้วค่อยๆ เบาลงๆ
แผ่วผิวกระซิบ
ผสานแสงลอดช่องหลังคาใบซ้อนสลับ
คุณอยากกล่าวคำสดุดี
หากว่า อึดอยากคำกล่าวได้เหมาะสม
คุณจึงหลับตาลง
นิ่งฟัง
นานแสนนาน
จนดอกไม้ผลิบานเต็มลานดินทรายหมาดฝน
เหมือนในเทพนิยายเรื่องหนึ่ง

พระทยอยเก็บบาตรกลับกุฏิ
เสียงไอ แทรกเสียงลมมา
ศาลาโรงฉันเปล่าไร้
หมาแม่ลูกอ่อนให้นมลูกอยู่ใกล้ชายคา
แม่ออกทยอยกลับเฮือน
พ่อออกนั่งสนทนากันที่แคร่นอกโรงครัว

คุณหยิบมือถือมา
หมายจะถ่ายคลิปลมพัดใบไม้
ฉับพลันก็ส่งกลับสู่ก้นย่ามฝ้าฝ้ายต่ำมือของแม่

นิ่งฟังคีตกวีสายลมพรมเล่นใบยางอยู่ครึกครื้น
ตั้งใจจะบรรจงบันทึกลงห้องใจให้เต็มตื่น
อนิจจา
มารผจญ
เสียงเพลงจากหอกระจายข่าวหมู่บ้านดังแทรกสอด
ประกาศข่าวทางการ
ระวังภัยโควิด-19
ให้ปฏิบัติตามรัฐสั่ง
ขณะนั้น สายลมนิ่งหยั่งเชิง
บ่ทันที่ผู้ใหญ่บ้านจะจบสาร
มันก็โถมแรงพัดกระพือกระหน่ำ
หูคุณอื้ออึงดิ่งดับสับสน
ป่ายางนาลานวัดหมุนติ้ว
ดูดกลืนตัวคุณเข้าไป
หายวับไร้ที่หมาย
หมาแม่ลูกอ่อนเงยคอจ้อง
เห็นใบยางนาใกล้แก่หล่นลงพื้นดินทรายใบหนึ่ง.

•ทางหอม
จ.09.08.2021/2564

วันอาทิตย์ที่ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2564

เรื่องเล่าต้นดอกฮัก

ดอกไม้บ่มีเจ้าของ
นั่นดอกฮักบ่มีคนปลูก
แผ่ต้น แผ่กอ ทอดอกพวงก่อง

ดอกไม้ฮักดิน
ดอกไม้รักต้นแม่
ดอกไม้มักออกดอก
ดอกไม้ชอบสายลมโชยชื่นตื่นแสงเช้า

เขาจ้องต้นดอกฮัก
ในวันข่าวโรคระบาดกระพือผงฝุ่นแสบหูตา

ต้นดอกฮัก
ถืกตาไผ
ถืกใจไผ

เขาถามมดน้อยบนใบเขียวใส
ถืกคีงเขาคนเดียวบ่?
ถืกธาตุเขาพุเดียวบ่?

|ทางหอม

https://www.youtube.com/c/BaawThi?sub_confirmation=1



วันอังคารที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2563

เรื่องสั้นละอองฝัน 1

ชวนไปอ่านเรื่องสั้น ในเพจ "ละอองฝัน"

ผู้นำเสนอได้เปิดประด็นชวนสนใจว่า

จากเรื่องสั้นในหนังสือรวมงานเขียนของนักเขียนหนุ่มสาววัยมัธยม ชื่อ "ฝนฝัน" ของ กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยศรีสะเกษวิทยาลัย และ "ละอองอุบล" ของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยนารีนุกูล จ.อุบลราชธานี สู่ พื้นที่ออนไลน์ ในชื่อเพจ "ละอองฝัน"

โดยประเดิมด้วยเรื่องสั้นของสาวมัธยมแระจำจังหวัดศรีสะเกษ
ที่ท้าทายให้อ่านและตีความความสัมพันธ์ของหนุ่มสาว ในฉากบรรยากาศโรแมนติกของภาคเหนือ อันชวนหลงไหลที่มีประวัติศาสตร์ครอบครัวเป็นสีสัน

เรื่องเต็มๆ เป็นเช่นไร ชวนไปสัมผัสฝีมือของเธอคนนี้ ได้ในลิ้งค์ข้างล่างนะครับ

https://wp.me/pbwXU3-4o



ที่สุดของรัก

คลิก ฟังเพลงกันครับ ที่สุดของรัก  คือเห็นความงาม เป็นความจริงล้ำค่า ที่สุดของเข้าใจ คือแสงเช้าสาดต้องยอดยางนาต้นใหม่ เป็นความปรารถนาผ่องพริ้...