แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ คำเล่าฅน แสดงบทความทั้งหมด
แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ คำเล่าฅน แสดงบทความทั้งหมด

วันอังคารที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2566

นานปีผ่าน

 


#นานปีผ่าน

นานวันพ้นไป พ้นไป
ฝนยังลงเม็ดยามเมฆทะมึน 
ต่ำลงมา ๆ
ฟ้าแลบแปลบแปลบ เปรี้ยง! บางครา

เห็นเป็นธรรมดา
เพราะชาชิน
เพราะหัวใจตีบตันเสียแล้วหนอ

เห็นใหม่ เห็นใหม่ใหม่
ด้วยหัวใจรักล้นทรวง
นั่นดู๋ดู 
สด ๆ เดี๋ยวนี้ ตรงนี้ ที่นี่!

อย่ารำคาญเวลาเลย
อย่ารำคาญอายุเลย
อย่าแม้กระทั่ง
รำคาญการเจ็บป่วยไข้ 
หรือผิดหวัง โกรธ ขึงเคียด เคือง แค้น...

ก็คืนนี้หมดไป
วันใหม่ก็รอเราอยู่
มิใช่หรือ!

วันพฤหัสบดีที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2566

พวมแล้ว



ทำงาน ทำงาน ทำงาน

บ้างทำตั้งแต่ตื่นนอนจนหลับพับ
บ้างทำไปยิ้มไป
บ้างทำไปบ่นไป
บ้างทำแล้วทำเล่า
บ้างทำมากขึ้น ๆ ๆ
บ้างทำน้อยลง ๆ ๆ
บ้างทำ ๆ หยุด ๆ
บ้างทำเมื่อขยัน
บ้างแม้ขี้เกียจก็ทำไป
บ้างทำงานใหญ่ ๆ
บ้างทำงานสมฐานะหน้าที่ดี
บ้างทำเท่าที่มีแรงพอทำได้
บ้างทำไปเป็นปีเป็นชาติ
บ้างทำไปจนตาย

ส่วนที่ทำงานเป็นอย่าง ๆ 
ใช้เวลาทำมาระยะหนึ่ง
เพิ่งทำเสร็จพอดี
อาจกล่าวเป็นคำลาวเฮาได้ว่า
"พวมแล้ว"

---
ทิ ทางหอม
ศ.24.03.2023/2566

นิยายคีง ๆ



ชีวิตคนเรา
มีนิยายหลากหลายเรื่อง
เรื่องหลักคือนิยายชีวิตเราเอง
เรื่องอื่น ๆ รายล้อม 
คือนิยายชีวิตคนรอบข้าง
อาจลามไปถึงคนที่เพิ่งรู้จัก

นิยายชีวิตคนอื่น ๆ
หมายถึงเอาชีวิตคนนั้น ๆ 
เป็นแกนกลางในการเล่าเรื่อง
เอาชีวิตเราเข้าไปทาบทา
บางส่วนเท่านั้นที่มีชีวิตเราเข้าไปเอี่ยว

ส่วนนิยายที่เอาชีวิตเราเป็นแกนกลาง
หรือนิยายชีวิตคนอื่นใด
ที่เอาไปคลุกเคล้าจนเกินครึ่งเรื่อง
อาจเรียกนิยายเรื่องนั้น ๆ ได้ว่า
"นิยายคีง ๆ"

---
ทิ ทางหอม
พฤ. 23 มีนา 2566/2023


วันอังคารที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566

คุยคนเดียว

บ้าไปแล้ว
ตายไปแล้ว
สิ้นไปแล้ว
ละลาย
หายวับ
รู้สึกถึงความชาเย็นเฉียบ

โอความรัก

วันจันทร์ที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566

จากโพนถึงโนนเถียง

ระหว่างตรงนั้น
ต้นหญ้าหวานสดเป็นหมู่
คลองผักบุ้งใสเป็นสาย
บรรจงเดินชมเป็นสหาย
โลกตรงหน้าเป็นธรรม

ระหว่างตรงนั้น
เสียงนกนาจากต้นหม่อน
ในโนนเถียงนา
ฟังคล้ายเพลงลำเดิน
...เดินดงดั้นไปเดียวดั้นเดี่ยว
...ไปต่อตั้งเติมเต้าแต่งประสงค์

ระหว่างนั้น
ความใหม่ยังไม่มาถึง
ความเก่ายังไม่หวนคืนคลอเคียง
กระเทียมตั้งต้นแผ่นใบสล้าง
ในโพนดินสีขี้เถ้า
ดูคล้ายกองเกวียนผู้คน
สองฝั่งของเคลื่อนขยับขยาย
เชื้อสายลายล่องเลื่อนหลอมไหลไม่สุดสิ้น
แท้หนอ

---
ทางหอม l คำแต้มตามใจ
อัง.14.02.2566/2023

วันเสาร์ที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2564

นิยายฮัก


นิยายรัก

แรกพบเหมือนรู้จักกันมาเป็นพันปี
ดำดิ่งในรำลึก
ยิ่งนานวันยิ่งผูกฝั้น
ใจคิดถึงกอดก่าย

วันนี้ วัยล่วงคล้อย
คือยามบ่ายหลังฝนซา
ของหัวใจดวงน้อยหลายแสนร้อยบาดแผล...

||ทางหอม|
























วันพฤหัสบดีที่ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2564

ติดคำ ติดอะไรไม่ยอมแกะทิ้ง [คำเล่าฅน โดย ทางหอม]

ติดคำ ติดอะไรไม่ยอมแกะทิ้ง
[คำเล่าฅน  โดย  ทางหอม]
 
เช้าหลายวันก่อน ระหว่างเขานั่งมองหวดที่สวมหม้อนึ่งค้างเตาถ่าน
รอให้ข้าวในนั้นสุก คำคนในบ้านเมื่อครู่ที่ตำกระแทกหัวใจ ดูเหมือนจะโตเป็นฆ้อนปอนด์ กำลังกระหน่ำทุบแก่นแกนหัวใจความคิดอ่าน มันก่อให้เกิดความโกรธ เบื่อหน่าย และพร้อมจะระเบิดออกไป เป็นคำพูดตอบโต้ คำหยาบ คำเหยียด หรือแม้แต่คำเอาคืน
 
ลองคิดดู แค่คำ ว่าแล้ว บ่อยากให้เฮ็ดที่มีความหมายว่า -ว่าแล้า เพราะกลัวจะทำไม่ถูก ไม่ดี จึงไม่อยากให้ทำ เห็นไหมล่ะ ผลมันเป็นยังไง-
 
แต่ในใจกลับโต้ว่า ไม่ให้เกียรติกันเลยเว้ย!’ ‘ฉันคิดอีกแบบ มันมีวิธีที่ดีกว่าที่คุณว่า ก็ที่ฉันทำนี่ล่ะ? เป็นความจริงแท้ คุณเล่นจำกัดวงความคิดถูก-ผิดไว้แคบๆ แค่นั้น จะไปรู้อะไร!’
 
พลันเขาก็คิดไปถึงข่าวร้ายๆ ในจอโทรทัศน์ ตามหน้าหนึ่งแฟลตฟอร์มออนไลน์  ที่คนทะเลาะกัน ทำร้ายกัน ฆ่าฟันรันแทงกัน เพียงเพราะคำพูดของอีกฝ่าย
 
แล้วอะไรล่ะ ที่ใจเราข้องติด คำมันมีกาว มีตัวยึดใจ ยึดความคิดเราให้ไปจดจ่อ และพอกพูนความหมายทางลบ มากขึ้นๆ จนท่วมทับถมทุยทำลายหลักการและเหตุผล ของความเป็นฅนที่ควรมีต่อกัน ที่ควรเคารพ ทบทวน ให้อภัย และหันหน้าเจรจากันใหม่
 
ระหว่างนั้น รอยยิ้ม หรือแม้แต่แววตาอาทร หายไปไหนเสียเล่า?
 
เราติดยึดกับความหมายอดีตที่ติดตัวเรามาของคำเหล่านั้น ใช่ไหม?
เรายอมให้ตัวเราตกเป็นทาสความจริงที่ตายไปแล้ว อย่างนั่นหรือ?
หรือว่า จิตใจเราตกไปอยู่ในทะเลโคลนดูดความหมายเดียว ที่เราพอใจจนไม่อยากจะปีนออกมา ยอมให้ตัวเองจมหายตายไปอย่างกับกิ่งไม้ ก้อนอิฐ หรือสิ่งของที่ไร้ความคิดอ่านเสียแล้ว
 
แว้บ! ที่เขามองไปที่หวดข้าวนึ่ง ที่กระอายไอขาวขุ่น แทรกตัวออกมารอบๆ ฝาหม้อที่ปิดอยู่ สูดลมหายใจเข้ายาว แล้วค่อยๆ ผ่อนออกช้าๆ ทำอยู่สามรอบ เขาจึงรู้ตัวว่า ตัวเขาอยู่ตรงนี้
 
คำพูดนั้น หดมือกาวหนึบเหนียวของมัน และแรงดึงเหนี่ยวรั้งก็มลายหายไปสิ้น เหมือนนักมายากลเล่นกลของหาย ที่เราพยายามจ้องดูอยู่ไม่วางตา นานนับหลายนาที แต่มันก็เร็วสุด จนมองไม่ทัน
 
 
 

ที่สุดของรัก

คลิก ฟังเพลงกันครับ ที่สุดของรัก  คือเห็นความงาม เป็นความจริงล้ำค่า ที่สุดของเข้าใจ คือแสงเช้าสาดต้องยอดยางนาต้นใหม่ เป็นความปรารถนาผ่องพริ้...