ในนามแห่งหน้าที่
คำแต้มของ ธีรยุทธ บุษบงค์
(ตีพิมพ์ครั้งแรกใน สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ๒๕๓๘
ในนาม “บุษบง ดงลำดวน”)
ฤดูร้อนกร่อนเย็นเฟ้นร้อนผ่าว
แต่ใจหนาวเยียบเย็นเฟ้นหมอกหนา
ฤดูกาลแข็งใจใช้เงินตรา
ทั้งเสื้อผ้าตำราใหม่ลูกหลายคน
พับผ้าไหมผืนงามทอยามยาก
เก็บเพื่อฝากสะใภ้ให้สับสน
ต้องขายไปใส่ค่าเทอมลูกชายตน
เพื่อให้พ้นเทอมปลายได้สอบครู
กอบข้าวเปลือกใส่ถุงปุ๋ยไปขายอีก
สุดหลบหลีกยุ้งข้าวร้าวอดสู
ลูกสาวเรียน ม. ปลายกลัวอายครู
ยังไม่รู้ค่าเทอมเพิ่มเท่าไร
อีกคนเรียนเพียรรู้อยู่ม.ต้น
ต้องดิ้นรนหยิบยืมรอไม่ไหว
จำนองที่ไว้ก่อนไม่ร้อนใจ
ลูกมีงานเมื่อไรค่อยไถ่คืน
นั่งปรับทุกข์สองเฒ่าบนเหย้าไม้
อิ่มอกใจในฝันอันฝาดฝืน
“จนแต่เราเขาสบายได้หยัดยืน
หน้าที่อื่นค่อยคิดแม้ปลิดปลง”
พ่อจับไถให้ลูกจับปากกา
คงเบากว่าค่าสูงเป็นยูงหงส์
แม่เลี้ยงไหมลำบากหากดำรง
ลูกประสงค์เลี้ยงวิชาอย่าทำลาย
ไม่มีนาผืนใหม่ให้ลูกแบ่ง
มีแต่แรงแหล่งหมุนทุนขวนขวาย
ขอลูกสู้ลำเค็ญไปเป็นนาย
ข้าวมีขายไหมมีทอพอมีแรง
ฤดูร้อนกร่อนเย็นยังเฟ้นฝัน
เลิกไหวหวั่นขันสู้ภูแสวง
แม้หมอกหนาฟ้าหมองของจะแพง
ค่าเทอมแกล้งขึ้นตามแค่หนามเลียฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น