ดอกสะแบงร่วงค้าง
ตาข่ายใยแมงมุมช้อนไว้
แสงเช้าต้องกลีบ
เศษใบหญ้าลอยค้างข้างๆ
เป็นบทสนทนา
ของการปลิดปลิว
ในเปล่าเปลียว
มีปลื้มปริ่ม
ในร่วงลา
เป็นคือเส้นเฟียงข้าวในทางทราย
ใต้ฮ่มเงากกส้มแบงนา
นอนเย็นเป็นหุ่น
แล้วค่อยๆ ละลาย
ผสานในเนื้อดิน
...
บ่มีชื่อ
บ่มีใผคึดเห็น
...
แม้แต่สายลม
ที่เคยต้องสัมผัสผิวแผ่วนั้น
วันพุธที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2563
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
วัยกับใจ ใครว่าไม่ต่าง
"วัยมีส่วนทำให้คนเราคิดเกี่ยวกับบางสิ่ง ต่างไปจากเดิม" คำพูดข้างต้น อาจใช้ไม่ได้กับคนที่ยังอ่อนวัย คำพูดข้างต้น อาจดูเหมือนจงใจพูด...
-
เช้าล้างหน้า ความเก่าหลังก็พลันตื่น ความใหม่หน้าก็แวะมาทักทาย สายล้างหน้า ความเร่งรัดระรื่นเย้ยกดข่ม ความกระวนกระวายระรื่นโขกสำทับ เที่ยงล้า...
-
โอยนอ ทุกข์มีปีกบินหนีไกล ยากมีรถขับผ่านไวบ่ค้าน เหลือใดๆ คีงคะนิงหนักหน่วงหรือบ่ โอยนอนาย สุขสั่งผ่านแอป ส่งถึงหน้าตักหน้าใจ บ่...
-
[แปล โดย บ่าวทิ ทางหอม ณ ยางชุมน้อย] #ฮอยคำ : เล่าคำ ทำมาหากิน ซาว คึดได้ไปเป็น คึดได้ไปเป็น "มีเงินจักซาวบ่?" เคยได้ยินบ้างไหมเ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น