บาดแผล (ทวนมุมมองของคนรักกัน)
คำแต้มของ ธีรยุทธ บุษบงค์
(ตีพิมพ์ครั้งแรกใน กรุงเทพธุรกิจ-จุดประกายวรรณกรรม ๒๕๔๕)
เส้นลวดขึงไว้ตากผ้า
หายเข้าไปในเนื้อมะม่วงวัยสาว
อย่างจำนน
กลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ฝ่ายหนึ่งเคยโอบกอดรัด
ฝ่ายหนึ่งคอยฮึดฮัดคร่ำครวญ
ล่วงมาหลายปี
ฝ่ายหนึ่งกลับครอบงำ
ฝ่ายแรกจำทนอยู่อย่างหมดทางดิ้นรน
ผู้สร้างบาดแผลกลับได้บาดแผลเสียเอง
รอพายุฤดูร้อนแยกทั้งสองออกจากกัน
การพลัดพรากรอฝากแผลใหม่เป็นกำนัลฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น