อย่ารักกวีเลย
พวกเขาแค่ทวงความยุติธรรม
ในโลกสมมติผ่านถ้อยคำละมุน
จงรักแผ่นหลังอาบเหงื่อ
และดวงตาแววหวังของเขา
ขณะขุดดินป้านคันแทอยู่ท่งนาหนองหว้า
ลมหายใจเรา อยู่กับเราตลอดเวลา เป็นหมอ เป็นเพื่อน เป็นครู ของเรา ๆ ยามเราเกิดโรคทางใจ โรครักมากเกิน โรคโกรธ เกลียด โลภ หลง มากเกิน ปรึกษาหมอ...
ฉันเดินผ่านอดีตมาไกล
ตอบลบจนไม่สามารถกลับไป
ที่ๆเดิมได้อีกเพราะ
ฉันต้องเดินในปัจจุบัน
(นส.เมธาวี เมืองสนาม ม.6/14 เลขที่ 27)
ความผิดพลาดใช่ว่าจะแย่
ตอบลบไม่จำเป็นต้องลืมจนสิ้น
เก็บไว้เป็นประสบการณ์
ได้เตือนใจในวันข้างหน้า
(นส.สุภัสสร กะนะหาวงศ์ ม.4/8 เลขที่ 28)
เวลาเป็นสิ่งมีค่า
ตอบลบเมื่อหายไป
ไม่มีใครซื้อมาได้
(น.สรัญชิดา บุญรมย์ ชั้นม.4/13 เลขที่32)
การที่เราเล่าเรื่องบางอย่าง
ตอบลบก็ไม่ได้ต้องการคำแนะนำ
แค่ต้องการคนฟัง
ที่เข้าใจเราก็พอ
(นางสาว พิจิตรา ทวีพัฒน์ ม.4/5 เลขที่ 25)