ด้วยอยู่เดียวเดี่ยวโดด
ด้วยไน้คนคิดถึง
ด่วยำน้คนห่วงหา
ด้วยไร้คนนำพา
ด้วยไร้ที่หมาย
ด้วยไร้พลัง
ด้วยแสงเงินแสงทองกลายเป็นฝุ่นไฟและเถ้าถ่านและหมอกควัน
เหงายามสาย
ใครกันเล่าเคยเคียงข้าง
ใครกันนะเคยเป็นแรงใจ
ใครกันเคยพร้อมสู้
ใครหรือคล้ายดั่งเงา
ใครไม่รู้ไม่รู้ว่าเคยร้องเพลงกระซิบแผ่วข้างหู
เหงายามเที่ยง
โหยหิวความรัก
กระหายหิวความหวัง
เหงายามบ่าย
ยอมให้ความเหงาสบตา
ยอมให้ความเหงาสอนสั่ง
ยอมให้ความเหงาบรรจุบทเรียนในอารมณ์
ยอมให้ความเหงาทำโทษที่ไม่รู้จำ
เหงายามค่ำคืน
ทุกนาทียังเปล่าเปลี่ยว
ทุกนาทียังแห้งเหี่ยว
ทุกนาทียังโอดโอยโหยหา
ทุกนาทียังรำพันสุดพรรณนา
ทุกนาทียังเหว่ว้า
เหงาทุกยาม
ทวีเหงาลุกลาม
ปกคลุมและกดทับ
เหมือนภูเขาหมื่นลูก
เส้นหญ้าน้อยนี้
มิอาจขัดขืนและหลบเลี่ยงหนีหาย.
||ทางหอม|
อัง. 6 ก.ค. 2564
