วันอาทิตย์ที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2563

ยืนพื้นต่างกัน

สุดที่อ่าวโอ้
คล้ายเสาะหาเครือมัดฟืนจากท่งแปน
ให้คนขาสั้นยื้อสูง
ให้คนขายาวย่อต่ำ
ให้คนอ้วนแล่นหัน
ให้คนจ่อยแบกโค่นฟืนใหญ่
ให้หัวใจอ่อนโยนเล่นบทโหด
ให้แววตาอาทรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ
ให้ก้าวสม่ำเสมอซอยถี่ๆ
ให้หมากหมี่เหมิดยางขาวข้น
ให้มื้ออื่นบ่มี
ให้ข้าวในดินชุ่มบ่แตกหน่อ

ต่างยืนยัน
บนแผ่นพื้นเฉพาะ
ยืนหยัดส่ำกกส้มแบง
ยืนบานดั่งกกกะยอม
ยืนหอมคือกกมันปา

ต่างพื้นต่างเฝ้า
เนาสร้างแต่งคอง...

ทางหอม | คำแต้มปี 63


วันศุกร์ที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2563

ซอดเซ่า

เด็กน้อยบ่ญัง
เหลือแค่พุญีขี้ย่าน
บ่หัวซานำไฮ่นาสวน
บ่คึดนำเอาหุ่นปอ
บ่ป้านแปงคันแท
บ่จักตอกปอกไผ่
บ่เป่าแคนเตาะซุง
บ่เห็นใบหว้าอ่อนอ้อนแสง

แต่ค่ำซอดเซ่า
คึดนำหนี้นำสิน
ห้าพัน สามเดือน
ล้านหนึ่ง ทั้งชีวิต

เด็กน้อยตายจ้อย
แต่ค่ำซอดเซ่า


จากรุ่นสู่รุ่น

ดื่มน้ำเย็นใสจากกระบวย
จากแอ่งตั้งใต้ขดเฟียง
บนตอไม้แก่นหล่อน
จากครุขี้ซี
จากหาบไม้ไผ่
จากบ่าน้าสาว
จากทางดินทรายเดือนหงาย
จากคันก๋อไม้ไผ่น้อย
จากส่างหอมฮากไม้ยาฝน
จากแฮงขุดก่นคนกับนาสวน
จากฮักโฮมตุ้มแต่ง
จากแพงเผ่าพงศ์เชื้อ

จากรุ่นสู่รุ่น
จากน้อยเท่าใหญ่
จนฮอดกองฟอน


วันพฤหัสบดีที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2563

หอมกลิ่นข้าวนึ่ง

กลิ่นข้าวนึ่งจากเตาถ่าน
หอมไปฮอดไส
หัวใจที่นั่นห่ำฮอนบ่

โปรแกรมสมัย
ล้างสมองและวิญญาณ
ตกแต่งยีนส์ฉาบฉวย
ฉีดฮอร์โมนละครสื่อ
ล่อด้วยยอดวิวยอดรายได้
เพียงใด

หอมกลิ่นข้าวนึ่ง
มาฮอดรึบ่




วันอังคารที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2563

คำจารึก

เก็บใบไม้มาเป็นกระดาษ
เก็บเศษกิ่งไม้เป็นดินสอ
เขาเดินทางมาทั่วจักรวาล
หมายจารึกผลึกความคิดอ่าน
สักสามคำ
คัดแล้ววาง ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่อาจปลงใจ
ไม่อาจสนิทใจ
ขณะใบไม้ในมือเริ่มเหี่ยว
ขณะนิ้วที่คลึงดินสอกิ่งไม้เริ่มระบม
คำใดกัน
จะเป็นยาอมฤต
สำหรับผู้เดินทางไกลและเหนื่อยล้า
สำหรับผู้อ่อนล้าและสิ้นหวัง
เขาสะอื้นไห้
น้ำตาอาบแก้มกร้านลม
ไม่อาจปลงใจ
ไม่อาจสนิทใจ


วันศุกร์ที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2563

เลยลำพัง

ลำพังตั้งแต่เกิด
ลำพังตั้งแต่น้อย
ลำพังตั้งแต่ตำอิดตำก่อ
ลำพังตั้งแต่หมอลำพวมโอ่
ลำพังตั้งแต่งวมเหงา
ลำพังตั้งแต่น้อยเอิ๊กต่ำใจ
ลำพังตั้งแต่ฝันก้อม
ลำพังตั้งแต่คิดคะนิงหา...
ลำพังตั้งแต่บาดเจ็บ
ลำพังตั้งแต่ผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ
ลำพังมิพอ
ลำพังต่อๆ ไป
ลำพังอีกยาวไกล
ลำพังบ่เคยลำพอง
ลำพังบ่เคยย่อท้อ
ลำพังบ่เคยเปลี่ยนเป็น
ลำพังในลำพัง
ลำพังเหนือลำพัง
ลำพังซ้อนลำพัง

ที่สุดแห่งชีวิตคือมี 'เพื่อนแท้' จักคน---
แต่สุดท้ายกะต้องตายลำพัง!
แหม่นบ่?


วันอังคารที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2563

ทางหอม บทที่ 7

สารนิยายเรื่อง ทางหอม
งานประพันธ์ของ ธีรยุทธ บุษบงค์

บทที่ 7 ทุ่งดอกหอม

เล่าเรื่องราวชาวสวนหอมแดง
ยามที่ดอกหอมออกเต็มสวน
มีเรื่องราวหลากหลาย แช่มชื่นหัวใจ
ซ่อนไว้ให้คิดหวน

เชิญชมกันครับ

https://youtu.be/AXcpBGJ9a2k


ความคุ้นเคย

 หนังสืออีบุ๊ค ใครจะอ่าน ก็ทำแล้วครับ  ใครสนใจอ่าน ก็เชิญชวนไปหาจับจอง แตะที่ชื่อหนังสือด้านล่างนี้ได้เลยครับ คือคุ้นแก่นกัน บทกวีรวมเล่มของ...