อันที่จริง จะเรียกว่าเอามาคืนบ่ได้ เพราะเดิมทีข่อยเองเป็นผู้ได้รับมาจากมือเพิ่น
“กระเป๋าแดงนี่ เอามาฝากค่ะ” หญิงสาวยื่นให้ ยิ้มหน้าบาน
“เนื่องในโอกาสหยังนอครับ” ข่อยตกใจปนปลื้มอก
“วันเกิดค่ะ เห็นชอบสะพายย่าม” เธอพูดเสียงใสแจ๋วราวกระจกวิเศษ
ควรจะเอิ้นว่าถุงผ้าจั่งสิถืก ในนั่นมีแท็ปเล็ตโตหนึ่ง หนังสือแปลเล่มหนึ่ง กวีนิพนธ์
บางขณะข่อยกะยิ้มให้กับตัวบทที่ยกชูใจ การออกแบบเล่มที่ม่วนคีง แต่แล้ว
อนุกรมารมณ์ กวีนิพนธ์ของเพื่อนกวีผู้นี่ช่างงดงามนัก มีสำนวนแปลกใหม่เล็ก ๆ
ข่อยตั้งใจว่า จะส่งเล่มนี้เข้าประกวดประชันขันแข่งกับหมู่กวีเพิ่น ทุกเวที
แต่บางที กะจักสิส่งไปเฮ็ดหยัง หนังสือคือรางวัลของผู้แต่งในตัวอยู่แล้ว ใช่ไหม?
บ่แม่นตี้?
ข่อยพบกวีหนุ่มครั้งแรก คราวไปงานค่ายนักเขียน-อ่าน และพิจารณาวรรณศิลป์ที่โรงเรียนขุขันธ์เมืองเก่าไปทางใต้ของเมืองอุบลจักร้อยซาวกิโล
จากน้องสาวคนน่าฮักผลักออกมาจากประตูสิเน่หาเป็นสองปีได้ ก็มาสู่คนน่าฮัก
มาครั้งนี้ สาวเจ้าในฐานะนักอ่านนักเดินทาง ที่พิสมัยความเรียบง่ายและตรงไปตรงมา
เรารู้จักกันมา ก็ปาเข้าไปสิบสามปีแล้ว หากนับรวมตั้งแต่ปีที่ข่อยแอบสนใจ
วันนั้นมีงานเปิดตัวหนังสือท่องเที่ยว “จำปาสักโดยใจฮักจำปา” ซึ่งเพื่อนสาวของเธอ
“จักหน่อยแล้ว” เธอว่า “เห็นหลับเลยบ่ปลุก” ยกกล้องในมือขึ้น กดฮูปหยังบ่ฮู้
“บ่ต้องเกร็งดอกท่านบอ กอ เอาตามที่เป็นอ้ายนี่ละ”
วางกล้องลงบนโต๊ะ แล้วหยิบหนังสือ ‘อนุกรมารมณ์’ ที่ข่อยวางบนย่ามสีแดงไปเปิด
“ไปย่างเล่นแคมฝั่งมูนกันป๊ะ” เจ้าของเสียงซืม ก้าวออกจากฮ้าน ไปยืนเล็งกล้องใส่
ว่าด้วยที่มาของบทเพลง "คึดได้ไปเป็น" •เกิดมาน้อยเท่าใหญ่ ฟังเพลงบอกรักหรือแสดงบุญคุณแม่พ่อ ก็มีแต่เพลงแยก •มีเพลงแม่ อย่าง ค่าน้ำน...
