ไค

>>>>>>ไค

หายป่วยไข้

>>>>>>>ไค

เซาเป็นบ้าป่วง

>>>>>>>>ไค

ห่างไกลความจนยาก

>>>>>>>>>ไค

เหมิดหนี้สิน

>>>>>>>>>>ไค

บ่ถืกกดข่มขืนใจใส่ร้าย!

กะสิไคคัก!!!

|||ทางหอม

25.08.2021/2564

ลมหายใจอุ่น

ระยะทางระหว่าง 

คิดถึงและห่วงใย 

แม้ยาวไกลกว่าเส้นทางรถไฟรอบโลก 

แต่ เหมือนว่าอยู่ตรงหน้า 

แลกยิ้ม และดมดอมกลิ่น 

ลมหายใจอุ่นๆ 

ชุบชีวิตให้ตื่นฟื้น

ທາງຫອມ

24.08.2021/2564

จับต้อง/สัมผัส

@สัมผัสรัก รสรักซ่านกระซิบ

สัมผัสน้ำใจ น้ำใจชื่นรื่นรมย์ระยับระย้า

สัมผัสหอมมวลมาลี ย่อมหอมหวนชวนชมชื่น

สัมผัสของแท้ของจริง เพียรลูบคลำพร่ำพริ้มอิ่มอิงเอื้อ

สัมผัสมิตรภาพ อาบซ่านแสงส่องละอองสว่างหวังวาด

สัมผัสพลังใจ ได้พลังเติมแรงมิรู้เหนื่อยหน่าย

สัมผัสมืออุ่นๆ ปลอบประโลม ค่อยๆ ฟื้นตื่น จึงก้าวต่อไป

สัมผัสอ้อมกอดอารีรอบ อุ่นถึงทรวงในนานนับชาติตราบนิรันดร์

สัมผัสคำสัตย์ แผ่ผายความหมายประกายฝันพร่างทั่วทั้งดินและฟ้า

สัมผัสรสมือเท้าเคล้าเหงื่อเค็มเต็มตื้น พร้อมร่วมทางฝ่ามรสุมมิคลายคลอน

สัมผัสแผนงานผ่านหัวจิตหัวใจสูงสง่าน่าเคารพศรัทธา ค้อมคารวะ

สัมผัสหลากวิธีสดับแลสกัดแก้ปวงปัญหามาดแม่นแน่นในมรรคในผลเบาบางสร่างหายทันท่วงทีมีรอยยิ้มนำเสมอๆ

---

แต่ โทษทีเถอะ! ฯพณฯ จ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ

ทุกนาทีชีวิตโควิดระบาดกระหวัดเกี้ยวฉกกัดฟัดจมเขี้ยวแล้วลากถูไถคร่าทิ้งเป็นของเล่นกลางถนนสาธารณ์ตรงหน้าเต็มสองตาหมู่มารามาตย์ชาติสถุนสัตวาธรรม์ ที่สัมผัสอยู่นี้

เป็นสัมผัสอันใดหนอ

แถมมิอายพ่ายตื่มทมิฬสั่งก๊วนลิ่วล้อค้าคบสบเสพชาติชั่วกระสุนศพคิดผิดอุบาทว์

สาดส่งใส่มิ่งพิสุทธิ์ใสกระแสเสียงเรียงเรียกร้องป้องสิทธิ์นิมิตฟ้าดินใหม่

มั่นมิ่งละมุนหมายทลายทะมึนหมองก่ำคล้ำเขลอะเลอะเปื้อนปอกลอกครอบข่มคลุมกุมขังอย่างกักขฬะน่าสมเพชเวทนาขี้เลื่อยเน่านองไหลในหัวในเซลล์หยาบมาช้านาน...

ผลลัพธ์ใดก่อ เป็นฉันใดเล่า ใครจะรู้ไหม?

คำตอบอยู่ในนรกขุมใดฤๅ?

----

ทางหอม

อัง.12.08.2021

หวนรู้

ลมต้องใบยางมีเสียง

คุณเข้าวัดป่าโดยบังเอิญ

เดินมาหยุดนิ่งสดับ

เหมือนเพลงคลาสสิคมหากาพย์แห่งมหากวี

ทยอยบรรเลงเป็นระลอกคลื่น

แผ่วเบาบางขณะ

โหมกระพือกระหน่ำแทรกเป็นระยะ

แล้วค่อยๆ เบาลงๆ

แผ่วผิวกระซิบ

ผสานแสงลอดช่องหลังคาใบซ้อนสลับ

คุณอยากกล่าวคำสดุดี

หากว่า อึดอยากคำกล่าวได้เหมาะสม

คุณจึงหลับตาลง

นิ่งฟัง

นานแสนนาน

จนดอกไม้ผลิบานเต็มลานดินทรายหมาดฝน

เหมือนในเทพนิยายเรื่องหนึ่ง

พระทยอยเก็บบาตรกลับกุฏิ

เสียงไอ แทรกเสียงลมมา

ศาลาโรงฉันเปล่าไร้

หมาแม่ลูกอ่อนให้นมลูกอยู่ใกล้ชายคา

แม่ออกทยอยกลับเฮือน

พ่อออกนั่งสนทนากันที่แคร่นอกโรงครัว

คุณหยิบมือถือมา

หมายจะถ่ายคลิปลมพัดใบไม้

ฉับพลันก็ส่งกลับสู่ก้นย่ามฝ้าฝ้ายต่ำมือของแม่

นิ่งฟังคีตกวีสายลมพรมเล่นใบยางอยู่ครึกครื้น

ตั้งใจจะบรรจงบันทึกลงห้องใจให้เต็มตื่น

อนิจจา

มารผจญ

เสียงเพลงจากหอกระจายข่าวหมู่บ้านดังแทรกสอด

ประกาศข่าวทางการ

ระวังภัยโควิด-19

ให้ปฏิบัติตามรัฐสั่ง

ขณะนั้น สายลมนิ่งหยั่งเชิง

บ่ทันที่ผู้ใหญ่บ้านจะจบสาร

มันก็โถมแรงพัดกระพือกระหน่ำ

หูคุณอื้ออึงดิ่งดับสับสน

ป่ายางนาลานวัดหมุนติ้ว

ดูดกลืนตัวคุณเข้าไป

หายวับไร้ที่หมาย

หมาแม่ลูกอ่อนเงยคอจ้อง

เห็นใบยางนาใกล้แก่หล่นลงพื้นดินทรายใบหนึ่ง.

•ทางหอม

จ.09.08.2021/2564

ในคีง

เช้าของเขาสีใบข้าว

เดือนแปดคล้อย

ขับรถตามหา

ความจริงในโลก

ความฝันใต้หล้า

ท่งนา เอิ้นหาใผ

เถียงนา ยิ้มให้ใผ

กกไม้ใบหญ้าร่ายรำ

คันแทสานกันปานฝ้ายผูกแขน

ทางหอม 

พฤ.5.8.2564/2021

เกิดบนตาย

ในนามไทรทราม

เกิดบนต้นไม้ใหญ่สมบูรณ์

ค่อยๆ เติบโตจากผู้ให้

สูบกิน สูบกิน

เติบใหญ่

หยั่งรากทิ่มแทงแทนที่

เติบใหญ่

ดื่มเลือดผู้เผื่อแผ่เกื้อกูล

มิเคยเฉลียวในเมตตา

มิเคยให้ค่าผู้เลี้ยงดู

มิเคยคิดแม้เศษเสี้ยวธุลีฝุ่น

ใครให้ชีวิต

ใครให้โอกาส

ใครให้มีอำนาจมหาศาล

ใครให้ได้สำแดงฤทธิ์บ้าแห่งตน

เติบใหญ่มิยอมหยุด

ทำลายทุกอณูเพื่อตนของตนถ่ายเดียว

ทำลายทุกส่วนที่รากหยั่งขยาย

ที่ตัวต้องการ

ที่ตัวโลภปรารถนา

จึงได้ชื่อ

"นักฆ่าเลือดเย็น"

แม้นกหนูกระรอกกระแต

ยังเมินผลบิดเบี้ยวสีดำทะมึน

แม้จะย้อมด้วยน้ำตาลสีสด

แม้จะใช้นางกวักผู้เป็นทาสสักแสนล้านป่าวร้องร่ำเชื้อเชิญ

สัตว์น้อยใหญ่ก็มิหันแล

ไม่นานดอก ไม่นาน

เมื่อต้นไม้ใหญ่ผู้ให้ชีวิตตายสนิท

เมื่อมีต้นลูกของเธอเกิดบนร่างเธอ

เธอจะค่อยๆ ตายทีละนิดๆ

มิแตกต่างจากที่เธอเคยสนุกกระทำ

มินานนักดอก

มินาน

|||ทางหอม

2 ส.ค. 2021/2564

ความหลัง #คำแต้ม #ทางหอม

ไผหวนฮู้แนบ่

ความหลังเดือนสี่ปีสองตองสี่

แนมนำฝนรินย้อย     

ชายคากระเบื้องใหม่

คึดเห็นเด                  

หนาวสะบั้นเสี่ยงลี้

หนีภัยคนบิ่นบ้า         

นำไล่ฆ่า บ่เห็นค่าว่าคน

ฝนตกเดือนปักดำข้าวกล้า

คือน้ำตาอาภัพ

ของความฝันอันเปียกชุ่ม

ปากยังไจ้จ่มแจ้วแจ่งภาวนา

ตายเป็นผีบ่มีหัว

ในขุมกองก่าย

ในดงใบยางหนา

ในนาซุมกกตาลซ่ายหล่าย

ความหลังยังมีลมหันใจ

ในสายฝนเดือนแปดหนาวสะบั้น

สั่นสะท้านปานต้นเดือนสี่ที่ท่งสังหารปีนั่น

บ่หม่องใด๋กะหม่องหนึ่ง เป็นแน.