คาโควิด

พื้นดอกขาม

บ่เด่นบ่ดัง จึงบ่ดี

บ่มีบ่มั่ง  จั่งบ่หมาน

บ่รวยบ่ล่ำ เลยบ่ผ่าน

บ่คือบ่ควร ชวนบ่ไป

ทุกข์นำหยัง

ยากนำหลาย

สุดทางสิไป

ยังอยู่ยังอยู่

เป็นของแท้

ยังบ่ทันตาย

ยังหัวยังยิ้ม

บ่อึดบ่อยาก

ยังคึดอ่านขยับขยาย

ซามฝนสิมา

หน่วยน้อยต้นเก่า

พอเป็นส้มจ้ำแจ่ว ยุนา

|คำแต้ม by ทางหอม 

เตยต้นเตี้ย

รอยมือพ่อ

ปลูกดูแลสวนเตย

เก็บ มัดกำ ขายเตย

รอยมือลูก

ถ่ายหลายมุมมอง

ตัด ต่อ พากย์คลิปเตย

หอมตั้งแต่แรกเก็บใส่รถ

หอมกระทั่งเหี่ยวแห้งในแจกัน

และหอมในหม้อต้ม ในแก้วน้ำแข็ง ดื่มเตย

เตยต้นเตี้ย

หอมไม่หาย

เขียนกอใบก่าย

| ทางหอม

อา. 30.05.2021

[บันทึกท้ายคำแต้ม]

•สวนเตยของพ่อเกิดและเติบโตมา ถ้าจำไม่ผิด น่าจะราวๆ ยี่สิบปีแล้ว

•หลังจากพ่อปลดเกษียณจากโพนหอมแดง โอนภาระนั้นให้ลูกสาวลูกเขย ท่านก็ตั้งหน้าตั้งตาหาและปลูกผักหญ้าในสวน เก็บมัดกำไปขายตลาดสดเช้า หนึ่งในสินค้ารายวันที่ขายดีของพ่อค้าอดีตคนสวนหอมแดงคือ ใบเตยสด

•ปีกลาย 2020 พอมีโรคโควิดระบาด ผลประกอบการค้าขายของพ่อลดลงมาก พ่อบ่นให้ฟังตอนกลับบ้าน ถึงตอนนี้ เข้าปีที่สองที่โควิดยังระบาดอยู่ ตอนต้นเดือนนี้ ผมกลับไปเยี่ยมบ้าน ไม่เห็นพ่อบ่นว่าไง หรือว่า ใบเตยกลับมาเป็นสินค้า "ขายได้" เป็นปกติแล้ว

•แต่ที่แน่ๆ กอเตยหลังได้ฝนใหม่ยังคงเขียวสดชวนมอง ทั้งในสวนของพ่อ และสวนของพ่อตาที่เอาก้านยอดพันธุ์เตยจากสวนของพ่อมาปลูก.

คือตองกล้วย

เป็นผืนยังแบ่ง

ซ้ายขวา

มีก้านเป็นแกน

รวมกันเป็นใบ

เขียวบางเป็นแผ่น

เขียวกลมเป็นลำยาว

นกเช้าเสียงใส

สะกิดสะเกา

แสงเช้าส่องใส

เปิดม่านกางกั้ง

เป็นคือใบตองกล้วย

เป็นคือใบตอง

คือใบ

เป็น

| ทางหอม 

ส. 29 พ.ค. 2564

[บันทึกท้ายคำแต้ม]

นั่งมองตองกล้วยข้างบ้าน ขณะลงงานครัวเช้านี้

ให้รู้สึกถึงความจริงบางอย่าง  ที่ตองกล้วยเป็นอยู่

การถ่ายทอดด้วยวิธีคำแต้ม มันโล่งนะ มันสบายๆ

หาคำให้ได้ความ  เพ่งใจให้เห็นความคิด

แล้ว ค่อยๆ วางขบวน

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมยามกันเดอ.

ติดคำ ติดอะไรไม่ยอมแกะทิ้ง [คำเล่าฅน โดย ทางหอม]

ติดคำ ติดอะไรไม่ยอมแกะทิ้ง
[คำเล่าฅน  โดย  ทางหอม]
 
เช้าหลายวันก่อน ระหว่างเขานั่งมองหวดที่สวมหม้อนึ่งค้างเตาถ่าน
รอให้ข้าวในนั้นสุก คำคนในบ้านเมื่อครู่ที่ตำกระแทกหัวใจ ดูเหมือนจะโตเป็นฆ้อนปอนด์ กำลังกระหน่ำทุบแก่นแกนหัวใจความคิดอ่าน มันก่อให้เกิดความโกรธ เบื่อหน่าย และพร้อมจะระเบิดออกไป เป็นคำพูดตอบโต้ คำหยาบ คำเหยียด หรือแม้แต่คำเอาคืน
 
ลองคิดดู แค่คำ “ว่าแล้ว บ่อยากให้เฮ็ด” ที่มีความหมายว่า -ว่าแล้า เพราะกลัวจะทำไม่ถูก ไม่ดี จึงไม่อยากให้ทำ เห็นไหมล่ะ ผลมันเป็นยังไง-
 
แต่ในใจกลับโต้ว่า ‘ไม่ให้เกียรติกันเลยเว้ย!’ ‘ฉันคิดอีกแบบ มันมีวิธีที่ดีกว่าที่คุณว่า ก็ที่ฉันทำนี่ล่ะ? เป็นความจริงแท้ คุณเล่นจำกัดวงความคิดถูก-ผิดไว้แคบๆ แค่นั้น จะไปรู้อะไร!’
 
พลันเขาก็คิดไปถึงข่าวร้ายๆ ในจอโทรทัศน์ ตามหน้าหนึ่งแฟลตฟอร์มออนไลน์  ที่คนทะเลาะกัน ทำร้ายกัน ฆ่าฟันรันแทงกัน เพียงเพราะคำพูดของอีกฝ่าย
 
แล้วอะไรล่ะ ที่ใจเราข้องติด คำมันมีกาว มีตัวยึดใจ ยึดความคิดเราให้ไปจดจ่อ และพอกพูนความหมายทางลบ มากขึ้นๆ จนท่วมทับถมทุยทำลายหลักการและเหตุผล ของความเป็นฅนที่ควรมีต่อกัน ที่ควรเคารพ ทบทวน ให้อภัย และหันหน้าเจรจากันใหม่
 
ระหว่างนั้น รอยยิ้ม หรือแม้แต่แววตาอาทร หายไปไหนเสียเล่า?
 
เราติดยึดกับความหมายอดีตที่ติดตัวเรามาของคำเหล่านั้น ใช่ไหม?
เรายอมให้ตัวเราตกเป็นทาสความจริงที่ตายไปแล้ว อย่างนั่นหรือ?
หรือว่า จิตใจเราตกไปอยู่ในทะเลโคลนดูดความหมายเดียว ที่เราพอใจ…จนไม่อยากจะปีนออกมา ยอมให้ตัวเองจมหายตายไปอย่างกับกิ่งไม้ ก้อนอิฐ หรือสิ่งของที่ไร้ความคิดอ่านเสียแล้ว
 
แว้บ! ที่เขามองไปที่หวดข้าวนึ่ง ที่กระอายไอขาวขุ่น แทรกตัวออกมารอบๆ ฝาหม้อที่ปิดอยู่ สูดลมหายใจเข้ายาว แล้วค่อยๆ ผ่อนออกช้าๆ ทำอยู่สามรอบ เขาจึงรู้ตัวว่า ตัวเขาอยู่ตรงนี้
 
คำพูดนั้น หดมือกาวหนึบเหนียวของมัน และแรงดึงเหนี่ยวรั้งก็มลายหายไปสิ้น เหมือนนักมายากลเล่นกลของหาย ที่เราพยายามจ้องดูอยู่ไม่วางตา นานนับหลายนาที แต่มันก็เร็วสุด จนมองไม่ทัน•
 
 
 

น้อยนับล้าน

ข้าวเมล็ดหนึ่ง

รวมกับเพื่อน เต็มรวง

รวงกับเพื่อนๆ เต็มนาทุ่ง

ข้าฯ นึกถึงวันเก่า

รวมกับวันนี้ เต็มคิด

รวมกับวันนั้นๆ เต็มตื่นใจ

ฝนหยาดชายคาหญ้า

รวมกับเพื่อน นองพื้นหญ้าโนนเถียง

รวมกับหยาดใหม่ๆ ไหลลงฮ่องนาทุ่ง

ข้าฯ นึกถึงวันเก่าๆ

รวมกับวันนี้ เต็มตื้น

รวมกับเพลงลำเก่าๆ เติมน้ำตาเต็มเบ้าฯ

ทางหอม | น้อยนับล้าน

พฤ. 26 พ.ค. 2564

[บ่าวทิมีผะหยา]

•นับล้านล้าน  หลากสิ่งสำคัญ

คือเม็ดดิน      หลากหลายภายพื้น

คือเม็ดน้อย    ฝอยฝนเมฆแผ่

นับล้านล้าน   เหลือล้นนับบ่ทนฯ

สวนน้อยน้อย

นั่งในเถียง

เมฆหม่นงาม ฝนตก 

รินย้อยชายคาสังกะสี

มวลหมู่ผักนางอางหญ้า

ยิ้มรับฝน

ร่ายรำใบ กิ่ง ก้าน

หมู่กกไม้ผล

โยกพุ่มใบหวัง

บ้างผลิดอก บ้างอวดผล

ที่ใดไหนเล่า

ให้โลกตระการเท่า

ทางหอม | สวนน้อยน้อย